Λένε, ότι γεννιόμαστε για να βρούμε τον άνθρωπο που θα δημιουργήσουμε ένα ζευγάρι…
Τι γίνεται όμως όταν το βρούμε και δεν μπορούμε να το έχουμε;

Τι γίνεται όταν αυτός που θέλουμε είναι ήδη «κλεισμένος»;
Πόσο σημαντικό είναι για μας να μην μένουμε μόνοι και να έχουμε την ανάγκη να συναντήσουμε αυτόν τον μοναδικό, που θα μας πείσει ότι είμαστε ο πιο σημαντικός άνθρωπος στην ζωή του, για να μας δελεάσει να περάσουμε το υπόλοιπο της ζωής μας δίπλα του?
Μερικές φορές τυφλωνόμαστε από αυτή την ανάγκη και δημιουργούμε σχέσεις με ανθρώπους  που συνήθως δεν βγάζουν πουθενά και καταλήγουμε στο να κλεινόμαστε στον εαυτό μας, προσπαθώντας να καταλάβουμε τι πήγε στραβά και δεν λειτούργησε.
Υπάρχουν φορές που αναγκαζόμαστε να μπούμε σε μια σχέση για να ικανοποιήσουμε τα θέλω των άλλων. Κάνουμε «χατίρια» στους γονείς μας για να πραγματοποιήσουμε ένα όνειρό τους και φυσικά για να μην τους απογοητεύσουμε. Υπάρχουνε γονείς που θεωρούν τα παιδιά τους πιο επιτυχημένα κάνοντας μια οικογένεια. Πιστεύουν ότι κάνοντας έναν επιτυχημένο  γάμο και παιδιά έχεις βρει το νόημα της ζωής. Φυσικά, εκείνοι παίρνουν την ικανοποίηση ότι πέτυχαν σαν γονείς, σαν να έφεραν εις πέρας την αποστολή που τους δόθηκε…
Από την άλλη, υπάρχουν φορές που δημιουργούμε σχέσεις με ανθρώπους που θα μας κάνουν να νιώσουμε ασφαλείς. Μερικοί μας παρέχουν οικονομική ασφάλεια και άλλοι απλά την ασφάλεια ότι δεν θα μείνουμε για πάντα μόνοι…
Και εκεί που είμαστε έτοιμοι να ικανοποιήσουμε όλες αυτές της ανάγκες, έρχεται η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι όλα αυτά δεν ανήκουν σε σένα. Ότι οι επιλογές που κάνεις ή δεν ήταν δικές σου είτε ήταν επιπόλαιες. Και εκεί που νομίζεις ότι όλα έχουν τελειώσει και αποφασίζεις ότι θα μείνεις για πάντα μόνη, στο ράφι, μπαίνει στην ζωή σου ξαφνικά εκείνο το άτομο ... που θα ανατρέψει την ζωή σου και θα φέρει τα πάνω κάτω για να δημιουργήσει το χάος … Έτσι, ξαφνικά…
Τι συμβαίνει όμως όταν δεν είμαστε έτοιμοι για τέτοιες ανατροπές; Φοβόμαστε ότι μπαίνοντας σε μια τέτοια διαδικασία όλες μας οι θεωρίες περί ανθρωπίνων σχέσεων θα καταρρεύσουν. Όλο αυτό όμως,  μας φαίνεται απόλυτα ελκυστικό. Γενικότερα το μεγαλύτερο ποσοστό της ανθρώπινης ύπαρξης υποστηρίζει ότι το καινούργιο, το φρέσκο δηλαδή,  είναι πάντα πιο γοητευτικό και αυτό μας κάνει να θέλουμε να το εξερευνήσουμε.
Είμαστε φτιαγμένοι για να κάνουμε λάθη. Κάνουμε σχέσεις μιας βραδιάς, κάνουμε σχέσεις που πιστεύουμε ότι θα κρατήσουν για μια ολόκληρη ζωή, αλλά, δεν είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε ότι αυτές οι σχέσεις είναι ασήμαντες και ανούσιες… Νιώθουμε τυχεροί αν έχουμε ανθρώπους γύρω μας  να μας συμβουλεύουν, για να ΜΗΝ παίρνουμε λάθος και βιαστικές αποφάσεις. Καμιά φορά, οι συμβουλές των ανθρώπων αυτών μπορεί να είναι καταστροφικές και άλλοτε είναι η σωτήρια που ψάχναμε για να αποδεσμευτούμε απ’ τα λάθη μας….
Ίσως η ζωή είναι μια αλυσίδα από περιπέτειες. Ίσως κάπου εκεί έξω να υπάρχει ένας άνθρωπος για μας. Αναρωτιόμαστε, υπάρχει το άλλο μας μισό; Και αν υπάρχει και δεν το συναντήσουμε ποτέ; Μπορούμε να αρκεστούμε με κάποιον που γνωρίζουμε ότι δεν είναι αυτός το άλλο μας μισό; ή σπαταλάμε την ζωή μας ψάχνοντας και ελπίζοντας ότι θα το βρούμε; και όταν το βρούμε θα είμαστε αρκετά τολμηροί, ώστε να πέσουμε με τα μούτρα, βαδίζοντας προς το άγνωστο;!
Η ζωή δεν μας δίνει εγγυήσεις. Η ζωή είναι μικρά καθημερινά ρίσκα που πρέπει να πάρουμε. Σημασία δεν έχει αν θα είναι σωστά ή λάθος. Σημασία έχει να τα πάρουμε και να μπορέσουμε να τα αντέξουμε.

Μ.Κ