Τα λεπτά, οι ώρες, οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια. Μέσα σ' αυτόν συμβαίνουν κάθε φορά και διαφορετικά γεγονότα. Στιγμές ζωής … που προχωράνε και κάθε φορά το ένα φέρνει το άλλο. Γεννάνε συνεχώς και ενώ γενvάνε, γερνάνε η στιγμή και το τώρα. Λίγο μετά γίνονται τότε, παρελθόν και άντε πάλι απ' την αρχή.
 Άνθρωποι έρχονται, άνθρωποι φεύγουν … άλλοι χαίρονται, άλλοι λυπούνται, άλλοι γελάνε, άλλοι κλαίνε, άλλοι ερωτεύονται, θυμώνουν, ξεχνάνε, θυμούνται, πονάνε ... και γυρίζει συνεχώς και ακατάπαυστα η ρόδα της ζωής ή το ποτάμι αυτό που κάποιες φορές δε μπορείς να αντισταθείς στη ροή του. Άλλες πάλι ξεπεζεύεις σε μια όχθη σαν φύλλο που σκάλωσε σε κάποιο κλαδί και κάνεις ένα διάλειμμα. Στέκεσαι απέναντι στη ζωή σου … απολογισμό το λένε κάποιοι ... άλλοι αυτοκριτική ... και αρχίζεις να ταξινομείς, να μετανιώνεις, να θυμάσαι, να μαθαίνεις. Ξαναγνωρίζεσαι με τον εαυτό σου. Ξανά συστήνεσαι όπως έλεγε κι ένας φίλος μου. Όλα σχετικά, φορές και πλάνη. Αυτό που για σένα είναι αληθινό, την ίδια ώρα για κάποια άλλα μάτια ψεύτικο και ασήμαντο. Οι ισορροπίες ουτοπία, αφού κι αυτές άγνωστες παραμένουν και οι κανόνες καταργήθηκαν. Ποιος ορίζει το πώς και γιατί; Μόνο εσύ. Άρα  μπορείς αν θέλεις να ζεις σ' ένα ψέμα, αν αυτό σε κάνει να νοιώθεις περισσότερο φως. Γιατί πολλές φορές οι αλήθειες είναι πιο σκοτεινές και ας μην φαίνονται. Δεν ξέρεις την ιδία ώρα που τις πιστεύεις πόσο εύκολα αλλάζουν πρόσωπο και γίνονται και αυτές ένα ψέμα.
 Τόσες διαδρομές ... και οι αφίξεις σπάνιες. Κι αν συμβούν κι αυτές θα είναι για λίγο. Γιατί πάλι η αναχώρηση είναι σχεδόν βέβαιη. Σκέφτεσαι λοιπόν όλα αυτά, που τέλος δεν έχουν αλλά και καμία σημασία.
 Μάλλον τα λέω όλα αυτά γιατί απορώ με τον εαυτό μου. Παρ' όλα τα λεπτά, τις ώρες, τις μέρες, τα χρόνια που είπαμε στην αρχή ... πολύ λίγο τον γνωρίζω κι ας τον κατοικώ μισό αιώνα. Ντρέπομαι τόσο, όταν ακούω να λένε οι άνθρωποι με σιγουριά γι' αυτά που θέλουν, που είναι, που ζητάνε. Νοιώθω αμήχανα και απεύχομαι να μην δεχτώ ανάλογες ερωτήσεις γιατί τότε, αυτοσχεδιάζω και προσπαθώ να πείσω πρώτα τον εαυτό μου, γι' αυτά που λέω και μετά τους άλλους. Αλλά, αυτά που λέω δε ξέρω αν όντως είμαι εγώ. Είναι σαν ένας ρόλος, που προσπαθείς να μπεις στο πετσί του που λένε οι ηθοποιοί, για να τον ερμηνεύσεις όσο γίνεται καλύτερα.
 Πώς είναι τόσο σίγουροι για το τι θα έκαναν, αν … αυτό ή το άλλο. Πόσα πράγματα, απ' αυτά που μ' έδερνε και μένα μια σχετική σιγουριά, ανατράπηκαν και μόνο αυτό που έλεγα στα λόγια δεν έκανα, αλλά το εντελώς αντίθετο.
 Για ένα μόνο είμαι σίγουρη ... ‘’μάλλον‘’ υπάρχω.   
                                                                                                                                           taboo