Δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω, τι να πω... Αυτές οι μέρες μακριά σου μοιάζουν με πραγματική φυλακή .

Τα βράδια κάνει τόσο κρύο και εσύ δεν είσαι εδώ, να με σκεπάσεις, όπως έκανες πάντα...

Πόσο θα κρατήσει αυτό; Δεν θα αντέξω κι άλλο χωρίς εσένα, θα τρελαθώ! Σήμερα, κλείνουμε σχεδόν ένα χρόνο μαζί και τυχαίνει να παίζει στην τηλεόραση η ταινία που είδαμε όταν γνωριστήκαμε ( Ο Κόμης Μόντε Κριστο ). Την παρακολουθούμε μαζί και μιλάμε στο τηλέφωνο. Δακρύζω, νιώθω νοσταλγία και πόνο, νιώθω χαρά και παράλληλα λύπη. Προσπαθώ να σου κρυφτώ για να μην σε στεναχωρήσω, όμως με κατάλαβες. 

Θυμάμαι εκείνη τη μέρα τόσο καλά σαν χθες. Με φλέρταρες τόσο όμορφα, πραγματικά δεν με είχε κάνει να νιώσω έτσι καμία άλλη. Ήσουν τόσο... καθώς πρέπει,δεν μου έδειχνες τόσο φανερά ότι με θέλεις. Εγώ όμως έλιωνα όταν σε κοιτούσα. Σε ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή που σε συνάντησα στο ραντεβού μας. Δεν ήρθα με αυτόν τον σκοπό όμως , ήμουν πληγωμένη. Σου είπα να βρεθούμε και να πιούμε μπύρες σαν παρέα. Ποιος θα το περίμενε αυτό… Μου λείπουν εκείνες οι μέρες που πηγαίναμε στη θάλασσα, βλέπαμε ταινίες, πίναμε μπύρες στο λιμάνι... Αυτή η απαίσια καραντίνα δεν λέει να λήξει και μου λείπεις φρικτά. Τα μάτια μου τρέχουν, δεν ξέρεις πως αυτή τη στιγμή γράφω για σένα. Ελπίζω σύντομα να λήξει όλο αυτό και όλοι οι ερωτευμένοι να επανέλθουν στην αγκαλιά του/της συντρόφου τους. 
Χρόνια μας πολλά λοιπόν !!
Να θυμάσαι πως μια καραντίνα δεν πρέπει να μας ρίχνει και δεν είναι ικανή να καταστρέψει τον έρωτα μας.

                                                 R-INTIC