Μία καινούρια διεθνής πραγματικότητα.

Ως πολίτες, αντιλαμβανόμαστε, όσο και εάν δεν είμαστε σε θέση να προβούμε σε μία αντικειμενική πολιτική ανάλυση ακόμη, ότι είμαστε στην αρχή μίας μετεξέλιξης του δημοκρατικού πολιτεύματος, σε κάτι άλλο που, αυθαίρετα, θα ονομάσω "μεταδημοκρατία". 
Είναι το πολίτευμα στο οποίο οι αιρετοί που διαχειρίζονται την εξουσία, για κάποιους λόγους, απροκάλυπτους ή κεκαλυμμένους, αποκτούν εσαεί (περίπτωση Τουρκίας), ή για κάποιο ορισμένο χρονικό διάστημα, υπερεξουσίες. 
Μία μεταλλαγμένη δημοκρατία, στην οποία, με ευφυείς τρόπους και για αντικειμενικούς συχνά λόγους, ο αυταρχισμός εμφανίζεται ως πατρική ή μητρική αγκάλη, που μας προστατεύει από τους εαυτούς μας και τον περίγυρό μας. 
Αυτή η μετάλλαξη, δημιουργεί μία αιτιολογημένη ιδεολογική σύγχυση στους πολίτες και τους καθιστά ανίκανους για όποια αντίδραση, (πλην αυτών, ή των περισσότερων εξ' αυτών, που είναι ψηφοφόροι του κόμματος που ασκεί εξουσία). 
Έτσι, αποδυναμωμένος ο πολίτης και μη μπορώντας να ασκήσει την κριτική του ικανότητα, γίνεται θεατής του παράδοξου. Διότι, καμία λογική δεν μπορεί να δεχτεί ότι υπερασπιστές της ολιγαρχίας, εμφανίζονται ξαφνικά ως αμνοί, με κύριο μέλημά τους την προστασία του λαού. Όπως και καμία λογική δεν μπορεί να δεχτεί τον αφορισμό που επικαλείται την ισότητα απέναντι σε αυτό που, πρώτη φορά, βιώνουν οι σημερινές γενεές. Την απειλή από τον αόρατο εχθρό. Στην μετάδοση ίσως, στη θεραπεία και τα μέσα όμως όχι. Κατηγορηματικά. 
Χάνοντας λοιπόν την ταξική μας συνείδηση, αποκομμένοι από την πραγματικότητα που δεν μπορούμε να παρακολουθήσουμε και με τα γεγονότα τρέχουν με εμάς έγκλειστους, φοβάμαι ότι η λήξη αυτής της κατάστασης θα μας φέρει ενώπιον πολλών και δυσάρεστων εκπλήξεων. 
Πλέον, υπάρχει μία συνταγή επιτυχίας στα χέρια κάθε εξουσίας που λέγεται "ο φόβος μιας νόσου", (ή κάποιος άλλος φόβος που ενδεχομένως θα προκύψει) και ο εφησυχασμός της συνείδησης, διότι μένοντας αδρανείς λειτουργούμε για το ατομικό, αλλά πρωτίστως για το κοινωνικό καλό. 
Εθισμός στην υποταγή και την αδράνεια. Δημοφιλία για πρόσωπα που αγγίζουν τα όρια του αυταρχισμού, με εξυπνάδα. 
Δεν ισχυρίζομαι ότι τα μέτρα ήταν περιττά. Ούτε τις γνώσεις, ούτε τα μέσα, ούτε την έπαρση έχω για κάτι τέτοιο. Άλλωστε, δικαιώθηκαν εκ του αποτελέσματος.
Εκείνο που θέλω να πω, είναι ότι νιώθω να κινδυνεύω, όχι μόνο από τον ιό, αλλά από άλλες καταστάσεις που στοχεύουν στην πνευματική και ψυχική μου υγεία και ότι εύχομαι να αξιοποιήσουμε βιώματα και τις εμπειρίες που αποκτούμε αυτό το διάστημα και να γίνουμε πιο υποψιασμένοι και κριτικοί πολίτες.
                                                                                              november20