Οι σκέψεις μας δεν έχουν λογική…και τα σωματά μας γυρνάνε ακόμη τα βράδυα σε δρόμους χωρίς ονόματα κι αριθμούς.

Παίζουμε ακόμη προσπαθώντας να δούμε τον ήλιο χωρίς να κλείνουμε τα βλεφαρά μας ,κι ας  καίγονται  τα μάτια μας απ το φώς του.
Κι έτσι μεγαλώνουμε χρόνο με το χρόνο, μέρα με τι μέρα  , στιγμή τι στιγμή και ζούμε συντροφιά  άλλοτε με τον πόνο άλλοτε μ ένα χαμόγελο. Όμως, τα βράδυα ψάχνουμε πάλι τους ουρανούς  και  μας μιλάνε τα αστέρια με φωνές ανθρώπινες και εμείς πιστεύουμε, ακόμη, ότι μας λενε.
Και κάποιες άλλες νύχτες,περπατάμε ξυπόλυτοι σε ξύλινα πατώματα, συναντώντας τις σιωπές μας σε επιπλωμένα ή άδεια δωμάτια  και δε φοβόμαστε να τις  κοιτάξουμε  κατάματα  σαν να είναι κι αυτές ήλιοι….
Γι αυτό δε γερνάμε παρα μόνο μεγαλώνουμε  όπως μεγαλώνουν τα παιδιά  που κάνουν όνειρα χωρίς λογική  και σκέψεις χωρίς ηλικία…..    
   taboo