Να λοιπόν ένα θέμα που προέκυψε ως αστείο στο μέην του καναλιού μας. Έτσι γίνεται συνήθως. Το σοβαρό φέρνει το γέλιο και το γέλιο οδηγεί σε οδούς περισυλλογής. 

«Γράψε κάτι, είναι ωραίος τίτλος», πρότεινε η Ρο και αμέσως, με το γνωστό καλλιτεχνικό της τάλαντο, βρήκε τη φωτογραφία, την έκοψε και την έραψε για να είναι έτοιμη και να την εναποθέσει μαζί με το κείμενο στο διαδίκτυο.

«Γράψε κάτι»…

Το διαβολάκι μέσα μου θέλει να γράψω κάπως έτσι:

Γυρίζω στο σπίτι και πλένομαι. Σχολαστικά και με ευλάβεια. Αρχίζω από το κεφάλι και καταλήγω στα πόδια. Όχι, δεν είναι που περιμένω την κοπέλα μου και θέλω να με βρει πεντακάθαρη. Μην πάει το μυαλό σας στο κακό. Και δεν πλησίασα κανέναν στο δρόμο. Από μακριά κι αγαπημένα. Είναι που με άγγιξε ο αέρας, αυτό το αναίσθητο κτήνος που επιμένει να κυκλοφορεί χωρίς μάσκα, γνήσιος οπαδός του ατρόμητου Τραμπ, και τον νιώθω επάνω μου μολυσμένο να με αρρωσταίνει. Βγαίνω από το μπάνιο με το σώμα να αχνίζει, αλλά και πάλι κάτι με ενοχλεί. Κάτι δε μου είναι αρκετό. Αντισηπτικό, ναι.  Παίρνω τα μαντηλάκια και αρχίζω τη διαδικασία. Πρόσωπο, χέρια, πόδια. Μη μείνει τίποτε ζωντανό. Να πεθάνουν όλοι οι ιοί, τα βακτήρια, οι μύκητες, τα ζωύφια, τα κολοβακτηρίδια, ίσως και οι ψείρες. Για το τελευταίο δεν είμαι απολύτως βέβαιη. 

Βάζω τις φρεσκοπλυμένες πιζάμες μου και πάνω που ηρεμώ πετάγομαι μέχρι πάνω. Δεν έβαλα αντισηπτικό στο σκυλί. Μαντηλάκια, σκυλάκι, αρχίζουμε. Κεφάλι, ράχη, πόδια, ωχ! Πήγε και στα μάτια. Γυρίζει και με κοιτάζει με νόημα: 

«Αν το ξανακάνεις θα δοκιμάσεις τα δοντάκια μου». 

«Συγγνώμη Λάρα!»

Εμείς μοσχοβολάμε σαν ασθενείς της εντατικής, το σπίτι και το αυτοκίνητο μυρίζουν σα νοσοκομείο, οι γείτονες μία από τα ίδια, ακόμη και τα λουλούδια της αυλής μου έχουν τη μυρωδιά της Μ.Ε.Θ. Δεν αντέχεται. 

Μπαίνω στο τσατ. Στον μόνο ασφαλή χώρο που ξέρω. 

-«Φτερνίστηκα, πείτε αριθμό!». 

Μια καταργημένη ατάκα. Την ίδια στιγμή γράφονται δεκαπέντε νούμερα από δεκαπέντε φίλες. Φυσιολογικά πράγματα. Ούτε μάσκα ούτε βλέμματα καχύποπτα, ούτε σκέψεις κακές, ούτε κουβέντα για το τεστ, τίποτε. Σαν τον παλιό καλό καιρό. 

-«Έχω τόσο καιρό να σε δω!», γράφει μια φίλη. «Έλα να σε φιλήσω». 

Φιλί; Τι θα πει αυτή η λέξη; Σκέφτομαι πόσο καιρό έχω να φιλήσω έναν αγαπημένο άνθρωπο. Φιλί λοιπόν. Έστω και ιντερνετικό, τι πειράζει; Ας είναι και έτσι. Χωρίς τρόμο, χωρίς δεύτερη σκέψη. Ένα αυθόρμητο φιλί. 

Δεν είμαι και μικρή. Έχω γνωρίσει αρκετών ειδών ζωές. Με έχουν αρπάξει βίαια κάμποσες φορές από τη δική μου, για να με πάνε σε μια άλλη. Μια βία που δεν έχει τιμωρία, που δεν πρόκειται να  ποινικοποιηθεί. Είναι εύκολο πλέον να παίζουμε με τις ζωές των ανθρώπων. Θέλω δε θέλω, αναρωτιέμαι. Ποιος είναι ο πραγματικός και ποιος ο φανταστικός κόσμος στις μέρες μας; Ποιον προτιμώ; Πού θέλω να είμαι;

Στον πραγματικό νιώθω κομπάρσος σε ταινία θρίλερ και επιστημονικής φαντασίας συγχρόνως. Απειλούμαι από έναν αόρατο εχθρό που θα με αρρωστήσει και μετά θα με κάνει ένα νούμερο, έναν απλό αριθμό που θα προστεθεί στο σύνολο των θυμάτων. Φοβάμαι; Όχι ακόμη, αλλά ξέρω ότι πρέπει να φοβηθώ. 

Ακούω καθημερινά ότι κινδυνεύω από τους ανθρώπους γύρω μου και από τον ίδιο τον εαυτό μου. Παράνοια. Αποκλεισμός, μεγαλύτερη μοναξιά, μαρασμός. Περιμένω τη συνέχεια. Άνθρωποι με ψυχολογικά και οικονομικά προβλήματα. Καινούρια εξαθλίωση.

Οικειοθελώς μπαίνω σε έναν κόσμο που υπάρχει μεν, αλλά δεν τον έχω αντικρύσει ποτέ. Στον κόσμο του διαδικτύου. Στην παρέα του τσατ. Έτσι κι αλλιώς, έναν χρόνο τώρα ζω μεταξύ αυτών των δύο κόσμων. Τώρα θα περιοριστώ στον ένα, τον αόρατο, τον ακίνδυνο. Αν είναι να υποκρίνομαι ότι ζω, προτιμώ να υπάρχω σε ένα περιβάλλον που θα το επιλέξω. Ας είμαι αληθινή τουλάχιστον σε αυτό.

Αναρωτιέμαι όμως, όταν λήξει όλο αυτό θα υπάρξει επιστροφή ή θα είμαι πλέον μία εθισμένη στο διαδίκτυο; Θα αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη μου στο προηγούμενο μοντέλο ζωής ή θα μείνω με την πίστη ότι η κανονικότητα είναι η τωρινή. Και μπορεί να είναι, γιατί ποιος μου εγγυάται ότι ο επόμενος ιός δε χτυπάει ήδη την πόρτα μας για να αρχίσει μια καινούρια πανδημία;

Λοιπόν ναι. Εγκαταλείπω έναν κόσμο που τον έχω απομυθοποιήσει και επιλέγω το διαδίκτυο. Το κάνω στάση ζωής. Εδώ θα μένω, εδώ θα αναπνέω, θα συζητάω, θα ερωτεύομαι, θα κάνω σχέσεις και θα χωρίζω, θα κτίσω τον καινούριο μου κόσμο. Ασφαλής, χωρίς πόνους και αρρώστιες, χωρίς φθορά. Αυτόν τον κόσμο μπορώ να αντέξω πλέον. Είναι πιο φιλικός και πιο γνήσιος. Πιο όμορφος και πιο αληθινός. Χα! Ποιος να μου το έλεγε πριν λίγο καιρό και να τον πίστευα! Και όμως…

                                 




                                              November20